DUSZPASTERZE

DUSZPASTERZE

Proboszcz:

ks. Piotr Domański

licencjat magister teologii

w parafii od 01.07.2022 r. 

 

 

PROBOSZCZOWIE

Rzymskokatolickiej Parafii Narodzenia NMP w Motwicy

(od 1919 r.)                

                          

1. Ks. Teofil Biernat (do 27.02.1919)

2. Ks. Edmund Modzelewski (1919 - 1922)

3. Ks. Józef Grajewski (1922-1924)

4. Ks. Bolesław Pietkiewicz (23.10.1924 – 1927)

4. Ks. Marceli Stokowski (1.08.1927 – 1931)

6. Ks. Jan Lesisz (22.11.1931 – 1951)

7. Ks. Marian Lech (22.06.1951 - 1967)

8. Ks. Zygmunt Królikowski (19.07.1967-1968)

9. Ks. Stanisław Kurek (18.02.1968 – 1976)

10. Ks. Franciszek Szulak (1976 – 1985)

11. Ks. Stanisław Jakoniuk (1.10.1985 – 19.07.2007)

12. Ks. Jan Pieńkosz (20.07.2007 - 30.06.2013)
13. Ks. Wojciech Gawałko (01.07.2013 - 30.04.2015)

14. Ks. Marek Kujda (10.05.2015 - 30.06.2022)

 

         Użyte w tytule słowo „proboszczowie” nie jest w pełni ścisłe w odniesieniu do ks. Teofila Biernata, gdyż w czasie jego bardzo krótkiego posługiwania tutejszej ludności nie istniała jeszcze w Motwicy parafia rzymskokatolicka. Ks. Teofil Biernat był pierwszym kapłanem obrządku rzymskokatolickiego posługującym tutaj po rekoncyliacji kościoła w Motwicy, dokonanej 17 kwietnia 1918 roku przez katolickiego kapelana wojsk niemieckich, czyli wówczas, kiedy trwała jeszcze I wojna światowa. Również kolejny duszpasterz, następca zmarłego ks. Teofila Biernata, był początkowo - do chwili erygowania dnia 3 sierpnia 1919 roku rzymkokatolickiej parafii w Motwicy - tylko rektorem tutejszego kościoła. Obowiązki proboszczowskie w Motwicy zaczął pełnić od ustanowienia przez biskupa podlaskiego Henryka Przeździeckiego parafii rzymskokatolickiej.

 

                   Ks. Teofil Biernat

        

         Urodził się 15 kwietnia 1883 roku w Sandomierzu. Święcenia kapłańskie przyjął w roku 1914 w Lublinie. Po święceniach był wikariuszem w Komarówce Podlaskiej. W sierpniu 1915 roku delegowany został do Łomaz, aby zastępować w pracy duszpasterskiej nieobecnego ks. proboszcza Śliwińskiego, a stąd wkrótce do Sławatycz, na zastępstwo za ks. proboszcza Mazurkiewicza. Od 8 października 1915 roku pełnił obowiązki proboszcza parafii Slawatycze, skąd przeszedł do Mowicy, gdzie 27 luteg, 1919 roku, po kilku zaledwie tygodniach pobytu, zmarł na tyfus i został pochowany na placu przykościelnym.

         Wkrótce po śmierci ks. Biernata tutejsi wierni wysłali do Kurii Podlaskiej list z następującą prośbą (list w Księgach kurialnych odnotowany został dnia 7 marca 1919 roku):

                                       

Do Jego przewielebnej Ekscelencji

                                      Biskupa Siedleckiego               

                                              

                                      Motwickich parafian powiatu Włodawskiego,

                                      ziemi siedleckiej

                                              

                                      Prośba

         27 lutego r. b. zmarł w naszej parafii czcigodny ks. Teofil Biernat, pozostawiwszy nas w głębokim smutku, gdyż bardzo kochaliśmy swego kapłana za jego dobre uczynki. W parafii naszej grasuje silny tyfus i każdego dnia kilka osób pragnie pojednać się z Bogiem, aby pójść czystymi na drugi świat, a że obecnie z powodu wojny brak siły pociągowej, żeby udać się do sąsiednich pasterzy i niejeden chory umiera bez spowiedzi, przeto uprzejmie prosimy Jego Ekscelencje o przysłanie nam jaknajśpieszniej kapłana.

 

                       

         Pod listem widnieją dwa mało czytelne podpisy: G. Winniczuk, J. Wegiera.

        

         Dnia 2 maja 1919 roku proboszcz parafii w Wisznicach wysyła do dziekana dekanatu włodawskiego następujący komunikat, który wpłynął do Kurii Podlaskiej 9 maja:

                                               Komunikat

            

 

         Niniejszem nam honor zakomunikować Przewiel. Ks. Dziekanowi, iż po śmierci Ks. Teofila Biernata mającego curam animarum przy b. kościele unickim w Motwicy tamtejsza ludność z powodu fatalnych dróg i odległości znacznej od innych kościołów rzadko kiedy zwraca się o posługi religijne do sąsiednich parafii tak iż ludzie umierają tam bez Sakramentów śś,; przy tem i aktów metrycznych nigdzie nie spisują.

         Zachodzi konieczność obsadzenia tej wakującej placówki, która ma około 12 wiosek z ludnością mieszaną (katolicy i prawosławni). Zresztą ludność katolicka przeważnie jest nawrócona po 1905 roku z prawosławia i potrzebuje troskliwej opieki Kościoła.

         Nazwisko podpisanego na końcu ks. proboszcza wisznickiego jest nieczytelne, pewne jest, że ks. proboszcz nosił imię Jan. Na powyższym komunikacie, przechowywanym w archiwum Kurii Diecezjalnej w Siedlcach, widnieje umieszczona dnia 1 lipca 1919 roku adnotacja o mianowaniu do posługi wiernym w Motwicy ks. Modzelewskiego


         

Ks. Edmund Modzelewski
 
         Urodził się 16 listopada 1890 roku we wsi Wilczyska. Rodzicami byli Konstanty i Marta z Drabczyńskich. Na kapłana wyświęcony został 9 marca 1914 roku przez biskupa Franciszka Jaczewskiego. Po święceniach był najpierw kapelanem w pałacu hr. Zamojskiego w Różance, potem krótko zastępował proboszcza w Sosnowicy. Jako wikariusz pracował w trzech parafiach: Skrzeszew k. Sokołowa Podlaskiego, Łuków i Wilczyska. Po śmierci ks. Teofila Biernata w Motwicy, biskup podlaski Henryk Przeździecki skierował go w jego miejsce, gdzie był najpierw rektorem kościoła, a po wznowieniu parafii - motwickim proboszczem. W latach 1922 – 1923 był proboszczem parafii Kodeń, skąd przeszedł na probostwo do parafii Kożuchówek, gdzie pracował do roku 1927. W latach 1927 – 1932 pełnił obowiązki rektora kościoła w Stężycy, gdzie zmarł 28 października 1932 roku, przeżywszy tylko 42 lata.
 
         Ze wszystkich placówek duszpasterskich ks. Modzelewskiego nas - z oczywistych względów - najbardziej interesuje jego kapłańska praca w Motwicy, którą poniżej szerzej przedstawię.
         Na dzień 10 lipca 1919 roku datowane jest pismo Kurii Diecezjalnej, adresowane do rektora kościoła w Motwicy, ks. Edmunda Modzelewskiego, w którym ordynariusz podlaski Henryk Przeździecki poleca odczytać wiernym biskupi dekret o wznowieniu parafii w Motwicy. Czytamy tam m.in.: J. E. Ks. Bp wznowił parafię w Motwicy – wobec czego J. Ks. Rektor załączony dekret odczyta w języku polskim d. 27 lipca r. b., poświęci cmentarz grzebalny w Motwicy, o ile jeszcze nie jest poświęcony, zaprowadzi księgi… i od d. 3 sierpnia rozpocznie pełnić funkcje proboszczowskie.
         Dekret biskupi o erygowaniu parafii motwickiej otrzymali także ks. proboszczowie z Wisznic i Sławatycz, gdyż niektóre wioski obsługiwane dotychczas przez te parafie zostały odtąd przyłączone do nowej parafii w Motwicy. Przytaczamy w całości słowa adresowane do proboszcza wisznickiego:
Dekret wznawiający parafię w Motwicy i przyłączający do niej wioski: Czeputka, Motwica, Pohorylec (czyli Pogorzelec - x.j.p.) Rozwadówka (z wyjątkiem dawnego folwarku) oraz folwarki: Dubów (czyli Dębów – x.j.p.) i Romanów poda J.Ks. proboszcz do wiadomości wiernych d. 27 lipca r. b. z ambony, a następnie przetrzyma w aktach parafialnych. Z parafii Sławatycze odłączone zostały wioski Dańce i Holeszów.
         Dalsze wiadomości o posługiwaniu ks. proboszcza Modzelewskiego i stanie parafii Motwica znajdujemy w protokole z wizytacji kanonicznej ks. biskupa sufragana Czesława Sokołowskiego, która rozpoczęła się 28 maja 1921 roku. Biskup Sokołowski napisał: Proboszczem parafii jest ks. Edmund Modzelewski, urodzony w r. 1890, wyświęcony na kapłana w 1914, w parafii od 2 lat. O świątyni motwickiej z tego czasu biskup Sokołowski pozostawił następującą wzmiankę: Kościół w Motwicy murowany, w stylu mieszanym. Składa się z prezbiterium, jednej nawy, chóru, posadzka terakotowa, okien 13, ramy w oknach sosnowe, drzwi wchodowych 4, kościół kryty dachówką, ołtarz główny prowizoryczny. Chrzcielnicy nie ma, ambona nowa. Naczynia kościelne, szaty liturgiczne i bielizna kielichowa w ilości wystarczającej, w stanie dobrym. Parkany nowe.
         Parafia Motwica liczyła wówczas 1400 wiernych, z czego jedną czwartą stanowili prawosławni. Uwzględniając różnice wyznaniowe, ks. biskup skierował podczas wizytacji do zgromadzonych następujące pouczenie: W mowie Naszej wstępnej i kilkakrotnie do ludu czyniliśmy wezwanie, ażeby z miłością zwracali się do rodaków będących jeszcze poza prawdziwym Kościołem oraz wzywaliśmy do wzywaliśmy do wspólnej modlitwy na ich intencje. To samo poleciliśmy Ks. Proboszczowi.
        
         Na terenie parafii było 6 szkół; religii uczyli: w Motwicy – ks. proboszcz, w pozostałych szkołach – nauczyciele, posiadający misję kanoniczną.
         Porządek nabożeństw przedstawiał się następująco: W niedzielę o g. 9 – Różaniec, o 11 aspersja, procesja, kazanie, suma, suplikacje, bezpośrednio i nieszpory. W dni świąteczne taki sam porządek wyjąwszy aspersję.
         Stan moralny parafii ocenił ks. biskup jako na ogół dodatni: (…) wypadków nadzwyczajnych pod względem moralnym przeciwko wykroczeniom w stosunku do przykazań boskich i kościelnych nie zauważyliśmy. Jednak echo strasznej wojny europejskiej w postaci zmaterializowania serc i umysłów panuje, a co za tym idzie obojętność religijna.
         Zwracając się bezpośrednio do ks. proboszcza Modzelewskiego, ks. biskup Przeździecki podziękował mu za jego gorliwe staranie o Dom Boży i Jegoż potrzeby, za ciche, spokojne oddziaływanie na akatolików, i prosił, ażeby nadal ożywiał się duchem gorliwości apostolskiej, pomnąc, że stoi na ważnej dla Kościoła placówce. 
         W latach 1921/22 ks. Modzelewski zaprowadził w parafii motwickiej bractwo różańcowe i tercjarstwo.
 
 
         Ks. Józef Grajewski
 
 
         Urodził się 9 maja 1863 roku we wsi Bacieczki w powiecie białostockim. Święcenia kapłańskie przyjął 10 kwietnia 1989 roku, był kapłanem diecezji łucko-żytomierskiej. Jak sam napisał (zob. akta osobowe ks. Józefa Grajewskiego w Kurii Siedleckiej), w 1920 r. został porwany wirem wojennym i trafił na Podlasie - zatrzymał się w Trzebieszowie. Wkrótce został wikariuszem w Mordach, od 6 kwietnia 1921 roku administrował parafią Horodyszcze-Polubicze. W roku 1922 został proboszczem parafii Motwica, liczył wtedy 59 lat. Po dwóch latach pracy w Motwicy, we wrześniu 1924 roku odszedł do parafii Choroszczynka, gdzie zmarł śmiercią tragiczną - 7 listopada 1936 roku został na plebanii zastrzelony.         

 

 

Ks. Bolesław Pietkiewicz
                       
            Urodził się 20 kwietnia 1880 r. W aktach osobowych ks. Bolesława Pietkiewicza znajdujących się Kurii Siedleckiej brak danych o miejscu jego narodzin, imionach rodziców, ukończonych szkołach i wstąpieniu do seminarium duchownego. Święcenia kapłańskie przyjął w roku 1904; był kapłanem diecezji łucko-żytomierskiej i do roku 1920 pracował w następujących parafiach tamtej diecezji: Rzeszczów (1904–1910), Szembor (1904–1912), Nowy Konstantynów (1912–1914), Motowidłowce (1914–1920).
            W roku 1921 znalazł się na terenie diecezji podlaskiej, najprawdopodobniej wskutek burzliwych wydarzeń roku 1920. Pismem z dnia 15 maja 1921 roku poprosił biskupa podlaskiego Henryka Przeździeckiego o zgodę na odprawianie Mszy św. i słuchanie spowiedzi w kościele filialnym w Świerszczowie, należącym wtedy do parafii Wereszczyn, i po otrzymaniu pozwolenia - od 21 czerwca 1921 roku został w Świerszczowie, gdzie trwały wówczas przygotowania do erygowania nowej parafii, rektorem (dziś parafia Świerszczów należy do archidiecezji lubelskiej).
            W październiku 1923 roku został administratorem parafii Rozwadówka, lecz niebawem znów wrócił do Świerszczowa, a wiernych w Rozwadówce obsługiwał ks. proboszcz z Motwicy Józef Grajewski.
            Dnia 27.10.1927 roku biskup podlaski Henryk Przeździecki inkardynował ks. Grajewskiego do diecezji podlaskiej.
            Kolejne placówki duszpasterskie ks. Pietkiewicza w naszej diecezji to: parafia Narodzenia NMP w Motwicy (19.10.1924 – 10.07.1927), Ortel Królewski (11.07.1927 – 7.11.1934), Łukowce (8.11.1934 – 31.10.1935), gdzie wskutek choroby oczu nie był w stanie pełnić dalszych obowiązków proboszczowskich. Po zwolnieniu z urzędu proboszcza w Łukowcach zamieszkał w Białej Podlaskiej na Woli. Od dnia 17.10.1939 roku został posłany do pomocy duszpasterskiej w parafii Wniebowzięcia w Białej Podlaskiej, z prawami i obowiązkami wikariusza.
            Od 1.08.1942 roku przeszedł na emeryturę. Zmarł w piątek 3 maja 1943 roku.
 

                                    Ks. Marceli Stokowski
           
 
     Urodził się 3.06.1897 roku w Mordach z rodziców Leonarda i Michaliny  Chacińskiej. W październiku 1915 r. wstąpił do prywatnej „Szkoły Podlaskiej” w Siedlcach, przemianowanej potem na Państwowe Gimnazjum Podlaskie. Tu zdał egzamin dojrzałości i w 1918 r. wstąpił do Seminarium Duchownego w Lublinie, gdzie był klerykiem przez 1 rok Po wskrzeszeniu diecezji podlaskiej przeniósł się z Lublina do Seminarium Duchownego w Janowie Podlaskim. Święcenia kapłańskie otrzymał w roku 1921.
 
            Jako wikariusz pracował w następujących parafiach: Stara Wieś (od 26.05.1922), Korytnica Węgrowska (od 19.10.1922), Wohyń (od 11.12.1922), a następnie, po powrocie z urlopu zdrowotnego, Wilczyska (od 19.02.1923), Parysów (od 28.09.1923), parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Łukowie (od 15.10.1924), Garwolin (od 1.05.1926) i Sterdyń (od 15.02.1927), skąd zwrócił się do Kurii Biskupiej z prośbą o przydzielenie mu samodzielnej placówki duszpasterskiej.
            Biskup podlaski Henryk Przeździecki przychylił się do prośby ks. Stokowskiego i z dniem 11 lipca 1927 roku powierzył mu obowiązki proboszcza parafii w Motwicy - ks. Stokowski miał wtedy 30 lat. Po odejściu z Motwicy, od 22.11.1931 r. ks. Stokowski był proboszczem parafii Żabianka w dekanacie stężyckim, a od dnia 1.02.1933 r. także wicedziekanem tego dekanatu. Od 30.05.1935 r. objął obowiązki proboszcza parafii Dęblin. Dnia 22.08.1943 r. administrator apostolski diecezji podlaskiej biskup Czesław Sokołowski mianował go kanonikiem: W uznaniu pięknej i owocnej pracy duszpasterskiej oraz na urzędzie wicedziekana dekanatu stężyckiego jako też wielkie przywiązanie do Stolicy Apostolskiej i synowskie się Nam oddanie, oceniając nieskażone wierne Kościołowi życie udzielamy tytułu kanonika (ad instar). Od 11.10.1944 do 6.02.1945 r. przebywał jako rezydent w parafii Żabianka, sprawując obowiązki jej wikariusza. Od 18.06.1947 r. był proboszczem parafii Rusków w dekanacie łosickim. Od 15.07.1950 do 1972 r. był proboszczem parafii Serokomla, gdzie w roku 1971 świętował złoty jubileusz 50-lecia święceń kapłańskich. Z dniem 20.05.1972 r. biskup Jan Mazur zwolnił ks. Stokowskiego z funkcji proboszcza i przeniósł na emeryturę, pozwalając mu nadal mieszkać w Serokomli.
            Ks. Stokowski zmarł w Serokomli 19 marca 1979 roku i tutaj został pochowany. Pogrzebowej Mszy św. przewodniczył ks. infuałat Stanisław Olechowski, kazanie wygłosił ks. Marian Olszak, dziekan łukowski. 
 
 
                                            Ks. Marian Lech
 
 
            Urodził się we wsi Dąbrówka Stara w gminie Skórzec dnia 18 sierpnia 1906 roku, rodzicami byli Franciszek i Józefa Osińska. Po ukończeniu siedmioklasowej szkoły powszechnej pracował przez 2 lata jako kancelista u swego dziadka, który był sekretarzem gminy i przez rok w starostwie powiatowym w Siedlcach. W roku 1928 ukończył sześcioklasowe gimnazjum i wstąpił do Mniejszego Seminarium Duchownego we Włodzimierzu Wołyńskim, gdzie zdał maturę. W roku 1930 wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Łucku. Po ukończeniu pierwszego roku seminarium biskup łucki Adolf Szelążek skierował go na studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Po ukończeniu w 1937 roku studiów i uzyskaniu absolutorium wrócił do seminarium w Łucku na Wołyniu, gdzie kontynuował przygotowania do kapłaństwa. Świecenia kapłańskie przyjął 18 czerwca 1938 roku z rąk biskupa Adolfa Szelążka i rozpoczął pracę duszpasterską jako kapłan diecezji łuckiej.
            Od 1.07.1938 r. był wikariuszem parafii Krzemieniec i prefektem szkoły zawodowej Liceum Krzemienieckiego w Białokrynicy. Od 30.06.1939 r. do 20.05.1940 r. był proboszczem parafii Czersk, tu spotkał go wybuch II wojny światowej i tutaj, w maju 1940 r., otrzymał zezwolenie od komisji mieszanej sowiecko-niemieckiej na powrót do swych rodzinnych stron na Podlasie.
            Do powrocie do domu zwrócił się administratora apostolskiego diecezji siedleckiej, biskupa Czesława Sokołowskiego z prośbą o powierzenie mu pracy duszpasterskiej na terenie diecezji siedleckiej. Z dniem 15 czerwca 1940 r. otrzymał od biskupa Sokołowskiego nominację na wikariusza parafii Trzebieszów, od 15 września 1949 był wikariuszem parafii Zarzecz, 15 grudnia 1940 r. został przenosiny na wikariat do parafii Konstantynów, a stąd, od 15.03.1940 r. do Janowa Podlaskiego. Jako wikariusz parafii Janów Podlaski, po aresztowaniu przez Niemców ks. Pawła Kajki - proboszcza parafii Pratulin, posługiwał przez 2 miesiące wiernym parafii pratulińskiej, a po aresztowaniu ks. Piotra Zwierza obsługiwał także parafię w Klonownicy. Od 15.08.1941 r. otrzymał nominację na p.o. administratora parafii Klonownica. Przebywając w Klonownicy doświadczył wielu dni biedy i częstych napadów rabunkowych. O jednym z tych napadów informował ks. biskupa Sokołowskiego:
            Najuprzejmiej donoszę waszej Ekscelencji Najdostojniejszemu Arcypasterzowi, że w dniu 8 września r.b. uzbrojona banda bolszewików już po raz piąty w liczbie około 50 ludzi napadła na moje mieszkanie w Klonownicy-Wielkiej. Tym razem doszczętnie mnie obrabowali z tego co jeszcze trochę posiadałem, zabrali mi sutannę, palto, wszystką bieliznę, pościel, pieczęcie parafialne i druki metryczne, akta stanu cywilnego zostały na razie uchronione. Mieszkanie gospodarza mego cale zdemolowali i dokonali czynów haniebnych na żonie gospodarza i jego 12.letniej córce, które obecnie przebywają w szpitalu; tego samego czynu jeszcze w kilku innych miejscach dokonali. Wobec takich warunków bardzo ciężko jset mi wytrwać na wyznaczonej mi placówce przez Waszą Ekscelencję Najdostojniejszego Arcypasterza. Pomimo najrozmaitszych trudności do ostatniej chwili nie opuszczałem miejsca zamieszkania, gdyż obawiałem się o los miejscowego kościoła parafialnego; obecnie jestem tak nerwowo wyczerpany i pozbawiony wszelkich środków do utrzymania wskutek kilkakrotnych rabunków, że nadal w takich warunkach pobyt w Klonownicy staje się wprost niemożliwy. Zwracam się przeto z gorącą prośbą do waszej Ekscelencji Najdostojniejszego Arcypasterza o wydanie decyzji co mam nadal czynić. 
            Dnia 17.10.1943 r. ks. Lech został proboszczem parafii Wólka Dobryńska, a od 15.09.1946 r. po raz drugi został przeniesiony do Klonownicy jako proboszcz tamtej parafii. Od 22.09.1947 r. był proboszczem parafii Ostrówki, z dniem 22 czerwca 1951 r. objął obowiązki proboszcza parafii Motwica, miał wtedy 45 lat i 13 lat pracy kapłańskiej. Proboszczem parafii w Motwicy był ks. Lech długo, ponad 16 lat; pracował tutaj w trudnych warunkach bardzo gorliwie i ofiarnie. Podczas pobytu w Motwicy przeprowadził m.in. eketryfikację kościoła i plebani, odnowił kościół i plebanię, w 1959 r. zamontował w kościele ograny, zbudował nową stodołę parafialną, w r. 1964 ogrodził front kościoła żelaznym ogrodzeniem z nową bramą wejściową.
            Po zakończeniu pracy duszpasterskiej w Motwicy, od dnia 15.07.1967 r. został proboszczem parafii Dołhobrody, a następnie, od 16.03.1971 r. - w Kościeniewiczach. Przebywając w Kościeniewiczach zaczął coraz bardziej podupadać na zdrowiu, i dlatego sam poprosił biskupa ordynariusza Jana Mazura o zwolnienie z obowiązków proboszcza parafii i przeniesienie go na emeryturę. Po przejściu dnia 18.04.1977 r. na emeryturę, ks. Lech zamieszkał w Domu Księży Emerytów w Siedlcach. Zmarł 5 lipca 1979 r. w Siedlcach, pochowany został na cmentarzu parafialnym w Niwiskach.